(gt) Op dat Bild stoht en poor Lüüd, Fruunslüüd un Mannslüüd, vör de ole Meierie vun Foderkamp. As dat Bild makt is, in de dörtiger Johren, weer dat al länger nich mehr en Holländeri mit en Pächter. De Huushöller wöör nu vun den Grafen gegen Lohn anstellt. He müss för de Beköstigung vun de Melkers sorgen (dat weern nu mehr Mannslüüd as fröher), jüst so för de Peerknechtens. De Lüüd kregen nich so veel Lohn, dorför geev dat „Kost un Logis“. Bi dat Melken weren to disse Tiet noch allerhand verheirade Fruuns mit dorbi.

De beiden links achtern op dat Bild, dat sünd de Huushöller un sien Fru. De Huushöller (hier mit de Piep) hett Heinrich Boller heten un hett dat lange Johren mokt. Un wiel he allerhand Lüüd to versorgen harr, müss eben af un to mol slacht warrn. Dat weer jümmers so’n lütte Fest, de Minschen op dat Bild sehn ok all recht tofreden ut.

En Huusslachter mokte dat Dotmaken mit Koppslag un Afstecken. Mitünner weren dat keen lehrte Slachters, de harrn sik dat so annohmen. Dat Bloot vun dat Swien müsst opfungen un gau röhrt warrn, dat keem denn in de Grüttwust un in de Swattsuer. Dat dode Diert wurr mit hitte Water afbröht, de Borsten wurrn afschrapt un denn keem dat schiere Swien op en Ledder, mit de Kopp na nerrn. De Ledder wurr gegen de Wand stellt. Vele Steden geev dat nu erstmol en Paus un en Stärkung mit en Köm or Grog.  

Denn hett de Slachter dat Swien vun boben na nerrn utnannersneden un utnohmen. Allens wurr brukt, un wenn dat man för de Höhner, Katten un Vageln weer. (De Ohren un de Snuut kunnst licht in den Swartsuer wedderfinnen, dat weer för de meisten keen Vergnögen). De Fleeschbekieker müss ok noch komen, na de Trichinen kieken un denn wurr dat Swien mit en Stempel friegeben.

Un nu wurr allens verarbeidet, wat de Slachter afsnieden de. De Bregen keem frisch in de Pann, Schink un Speck kemen in Soltlaak, Presskopp wurr kaakt, Speck un Flomen utlaten, de Fleeschwulf müss nu de ganze Tiet dreiht warrn, dat weer en Arbeit ok för de Kinner. De Därme wurrn veelmols mit en scharpe Middel utspölt, dor schull je Lever-, Lungen- und Bratwust rinstoppt warrn; för de Blootwust wurr mehrstendeels de Maag nohmen. De Mettwustdeeg wurr düchdi dörknedet un dorto hörte de richdigen Gewürze. Dat weer en Geheimnis vun den Slachter or vun de Huusfruu, un so smeckte de Wust denn ok bi jeden Slachter n’beten anners. Un den frischen Gesmack dorto, den kannst hüüt nich mehr kriegen.

Schink un Wust kemen denn to’n Rökern in de Rökerkamer, Bökenspöön müssen dat sien. Bet denn allens in de Köök wedder rein un schier weer, dat hett denn ok noch sien Tiet duert.

Hüüttodags goht wi na den Supermarkt un na Aldi un wunnern uns, dat dat all eens smecken deit. Dat Huusslachten dörf hüüt gornich mehr sien, un mit en Messer warrn de Swien al lang nich mehr afkarboneert. Dat weer je ok nich jüst fein antohören un antosehen, man dat hörte eben so. Vele Steden wöör dat Slachten ok en halve Dörpsfest, de Navers kemen an, to’n „Swienskiek“, un müssen je allns probeern, ok Köm und Grog geev dat riekli. Dor leet sik keeneen lumpen, sünst wurr över em snackt. Man snackt hebbt se likers, bi den Grog, un all dat Nie in’t Dörp güng rum; mitünner wurr ok noch Koorten speelt.