(gt)  Jeden Arbeitsdag, winterdags later, sommerdags fröher, sotoseggen bi Sünnenopgang, güng de Arbeit op de Gutsbedrieve in Holsteen los.. All de Landarbeiters un Daglöhners müssen sik op den Bedriev infinnen un denn wöör de Arbeit för den Dag verdeelt. Dat makte de Inspekter, mitünner de Vagt. Wenn de Gutsbesitzer sülven keem, weer dat wat Besonneres un harr meist nix Godes to bedüden.

Op dat Bild sitten de Lüüd as jeden Morrn op de Bank ünner de Bööme op den Hoff vun Foderkamp; dat hörte in de 1930er Johren to Wittenhuus, de Besitter weer een Graf vun Platen-Hallermund. Winterstiet dreep man sik in de Borgstuuv. Un denn heet dat villicht: Dree Mann na dat Moor to’n Graven, twee na Schlag veer to Steen sammeln, un so wieter.

De anner Lüüd op den Hoff, de Peerknechtens, de Schwienmajor, de Schweizers, de Stellmaker, de harrn jümmers ehr faste Tieden un ehr faste Arbeit. Un denn geef dat den Huushöller, de all de Schweizers mit Eten un Ünnerkunft versorgen dee. Un in’t Huus vele Fruuns un Deerns, de ok all ehr faste Arbeit harrn.

Dat Bild vertellt, dat de Lüüd al recht mööd utsehen dot, as wenn se de Arbeit al achter sik hebbt.(Hüüt wöör en seggen, „hochmotiviert“ sehn se jüst nich ut). Dat süht wull blots so ut. De mehrsten hebbt al en düchdigen Weg to Foot trüchleggt, vele vun Blekendörp, en poor vun Sechendörp. (De Lütte mit dat Rad is de Jung von den Inspekter Jürgensen.)

De Gutsarbeiters un Daglöhners harrn all en ruhige Oort. Wat se moken deen, dat deen se sacht un sinnig, dat kunnst al an ehren langsamen Gang sehn. Un wenn se na de Arbeit bi’t Huus weren, denn seten se erstmol wedder op de Bank or in’t Huus, ehr de Arbeit op dat eegen lütte Gewees denn wietergüng. Allns güng sienen Gang, allns harr sienen Platz, dat Leven weer suer, man dat weer al jümmers so west, dat hörte wull so.

Na de Oplösung vun de Gutsbezirke 1928 güng dat de lütten Lüüd op Dörp better. Nu hörte se de lütte Kaat, nu hörte se dat Land dorbi, un de mehrsten harrn nu ok noch fief Tünnen Land as ehr eegen vun de „Landgesellschaft“ köfft un kunnen dat över vele vele Johrn so suutje afbetohlen. Vele harrn nu ok en beten anbuut, en lütte Stall un en Schuppen, de mehrsten harrn en Koh un slachten winterdags en Swien (de Schink wöör meist verköfft, bröchte veel Geld). Un Höhner, Anten und Göös lepen ok üm dat Huus rüm. Un mit Kantüffeln, Gröönsaken, Aaft un Beeren ut den Goorn, dor weren se „Selbstversorger“, allens wöör inmakt, inkellert, allns wöör bruukt.

De Landarbeiters un Daglöhners op dat Bild heten Meyer, Rönnfeld, Herbst, Geest, Lühr, Bock, Prehn, Schröder, Boller, Lübker, Kühl un so wieder. Dat weren Familjen, de al siet Generatschonen op den Hoff to Arbeit güngen, sotoseggen ole Landarbeiteradel. De Vadder weer al dor wesen, un de Söhns güngen jüst so wedder dorhen.

Dat hett allens in de 50/60er Johren ophollen, as de Treckers un Maschinen de swore Arbeit makt hebbt un de Lüüd nich mehr brukt wurrn.