(gt) Op dat Bild sünd Fruuns, Deerns, twee gröttere un en lütte Jung to sehn. Se sehn recht vergnöögt ut un sünd bi’t Kantüffeln sammeln. Dat is in Blekendörp op den Graskamp west, dat is en Buernhoff an de Kant vun dat Dörp na Högsdörp hen. Domols, to Kriegstieden, güng de Straat na dat Naverdörp jüst an den Hoff lang, erst in de sößdiger Johrn is de Kreisstraat utbuut wurrn un löppt nu en Stück an den Hoff vörbi. De Buerfruu is ok op dat Bild (de tweete vun links achtern), ehr lütte Jung steiht vörn in de Merrn, de hett den Hoff nadem övernohmen. Middewiel is dat Land verpacht, Stall un Schüün stoht lerrig, as so vele Steden op Dörp.

In de Krieg weren je de Lüüd bannig knapp, de Mannslüüd in de besten Johren weren intrucken, de Arbeit bleef op de Fruuns un de Ölleren sitten. Bi dat Kantüffelnsammeln wurrn jümmers n’Barg Hannen bruukt. In fröhere Tieden wurr ok op en grote Feld jüst so sammelt as hüüt noch in’n Goorn: Erst wurr dat Kruut ruttrucken, denn mit en Handhacker de Knollen na boven holt un in en Drahtkorv smeten. Dorbi sünd de Lüüd mit en Sackschört de Regen langskropen, dat weer en möhselige Arbeit un nix för de Rüch!

Man likers weren ok Schoolkinner för son Arbeit to bruken, de kregen ehren Iesenkorf un en Stück vun de Reeg todeelt. De Reeg wurr domols mit en Kartüffelschleuder opkregen, de hett en Perd or en Trecker trucken un smeet allns, Kruut, Kantüffeln un Eer bisiet. Nu müssen de Kantüffeln blots noch insammelt warrn. Un wenn en Korf vull weer, wurr he vun en kräftigen Kirl op den Wogen utkippt. Un wenn en sien Stück trecht harr, denn keem ok al wedder de Schleuder an un de nächste Reeg muss sammelt warrn.

Noher kemen denn de Vörratsroder op, de nehmen glieks twee Regen op enmol op un denn wurr ok glieks dat ganze Feld opkregen. Denn legen de Kantüffeln dor al en Dag lang, en beten bedröögt. Nu kreeg en Sammler jümmers en ganze Reeg un muss de vun boben bet nerrn afsammeln. Dat geev nich mehr al Näslang en lütte Paus to verpusten as bi de ole Mood.

Man dat beste bi dat Kantüffelnsammeln weer jümmers, wenn dat Kaffee (keen echten Bohnenkaffee) ut en groote Blickkann geef. Dorto en Korf full mit opsmerte Brotschieven. Dorvun kregen de Sammlers en Paket, in Botterbrotpapier inwickelt, mit dree, veer Stücken Brot, mit Speck, mit Leverwuss un so. Dat smeckte so bi’t Sitten an den Knick as dat feinste Eten. Un naher güng dat mit nien Moot wedder los.

To Fieravend geev dat bithuus glieks Borgeld. Wenn en de Summen hüüt hört, denn weer dat nich veel, een Mark in de Stünn or so, man domols weer dat Geld un de meisten kemen gern wedder. Dat harr sik ok gau rümsproken, bit wat för en Buer du dat beste Eten un den reellsten Lohn kreegst.

Kantüffeln weren jüst in de knappe Tiet in un na den Krieg en ganz wichtige Lebensmittel, dor sünd vele vun satt wurrn, de sunst villicht verhungert weren. Un wenn en sik överleggt, dat de Kantüffel je noch nich ewig bi uns anbuut un eten warrt, denn wunnert man sick, wovun de Lüüd fröher wull satt wurrn sind.    

Un wenn de Kantüffeln sorteert weren, na Grötte, to Planten, to Eten un to Verköpen, denn kemen de slechten ok extra. De weren anstött or ramponeert or to lütt. Düsse Kantüffeln wurrn dämpt un an de Swien fodert; man ok de Kinner hebbt de gern eten, binah hitt, smeckte meist so as Pellkantüffeln. Wenn de Lüüd in slechte Tieden de Keller vull Kantüffeln harrn, denn wüssen se genau, dat se över den Winter kemen. Hüüt kellern nich mehr veel Lüüd Kantüffeln in, de kann en al meist in’t Fröhjohr frisch köpen, un sammeln as fröher deit se al lang keeneen mehr. Över de groten Flächen föhrt nu en vullautomatische Roder, dor brukt en blots noch mol op en Loopband nakieken un de slechten wegsmieten, un de goden warrn na Grötte glieks sorteert.